Lang heb ik gedacht dat ik alles alleen moest doen. Een besluit dat ik al vroeg in mijn leven nam.
Impliciet. Door ervaring. Want hoe liefdevol mijn ouders ook waren, ik voelde ook hun mentale afwezigheid. Op momenten waarin ik juist die aanwezigheid nodig had. En ze dat even niet konden bieden omdat ze hun blik onbewust gericht hadden op onverwerkt verdriet & verstrikking.
Expliciet door mijn moeder met de paplepel ingegoten. Je eigen broek ophouden is van levensbelang was haar motto. Gedreven door eigen pijn en ervaringen. En een inherente behoefte aan autonomie. Een menselijke behoefte & een rode draad in mijn familie systeem zo ontdekte ik later.
Een lijn van vrouwen ongewild afhankelijk van mannen. Voor hun levensonderhoud. Voor het leven. Niet uitzonderlijk in die tijd.
Wat wel opmerkelijk was, was de expliciete behoefte aan autonomie van diezelfde vrouwen.
Bij het uitspitten van mijn familiesysteem ontdekte ik dat mijn voormoeders allen periodes van zelfverkozen alleen zijn kenden. Zo scheidde mijn overgrootmoeder op jonge leeftijd van mijn overgrootvader en leefde een tijdje alleen met haar kinderen. Daarover zijn allerlei taboe verhalen in de familie. Want in die tijd zeer ongebruikelijk. Uiteindelijk trouwde ze opnieuw met een veel oudere man. En later opnieuw met mijn overgrootvader. Als vrouw met kinderen en zonder man kon je in die tijd niet of nauwelijks overleven.
Mijn betovergrootmoeder van opa’s kant runde een pension in Den Haag. Ze scheidde ook van haar man die haar ontrouw was. Het was een fiks juridisch gevecht. Wat ze naar zeggen uiteindelijk heeft gewonnen. Niet zo gebruikelijk in die tijd.
Wat had ik deze vrouwen graag gesproken. Gevraagd naar hun ervaringen in deze andere tijd. Was het inderdaad een behoefte aan autonomie of iets anders? Maar het is slechts gissen op basis van de weinige feiten die ik ken.
Denken dat ik het alleen moet doen is één van mijn thema’s, het besluit wat ik nam. En misschien dat je er ook wel iets in herkent?
In mijn praktijk zie ik veel vrouwen die met dit thema worstelen. Die er op stukgelopen zijn. Met stress en burn-out klachten kampen.
Het maakt niet uit of je in een relatie zit of niet. Of je er systemisch of vanuit ontwikkelingsperspectief naar kijkt. Of karmisch. Een overblijfsel uit de tijd van de heksenvervolging. Waarin vrouwen werden gedwongen elkaar te verraden. En samen onveilig werd. Lees 'De heks van Limbricht' van Susan Smit en je krijgt een indringende blik in hoe het er nog niet zo lang geleden aan toe ging.
Het gevoel van alleen zijn, er alleen voor staan is nog sterk aanwezig.
Inmiddels heb ik er steeds meer bewustzijn op. En kan ik meestal een andere beweging maken. En ook collectief zie ik een kentering. Een opkomst van samen. Van vrouwen (en mannen) cirkels. De kracht van samen. En die is zo sterk. Heb ik zelf ook ervaren. Ze lift je op en versnelt je eigen proces. Ik zou inmiddels niet meer anders willen.
Je doet het leven zelf. Maar je hoeft het niet alleen te doen.
Herken je er iets in?
En ben je er klaar mee om alles alleen te doen?
Wil jij ook de kracht van samen ervaren?
In een veilige groep gelijkgestemden werken aan het vergroten van je bewustzijn op jouw thema?
Dan is het online programma ‘Een jaar Bewust Zijn” dat ik met Ellen Geschiere organiseer misschien iets voor jou.
We beginnen op 1 april en er is plek voor een beperkt aantal deelnemers om een veilige cirkel te vormen.
Hier vind je meer informatie & kun je je inschrijven.
Schrijf je je vóór 7 maart in dan krijg je bovendien een gratis 1:1 online sessie met Ellen of mij t.w.v. 85,-
Eerst even proeven? Kom dan naar onze gratis online inspiratiesessie op donderdag 3 maart van 20:00-21:00 uur via Zoom.
Inschrijven voor de inspiratiesessie kan hier.
De kracht van samen ervaar ik ook als lid van Feller Licht. En kun jij ook ervaren in de gratis workshops, inspiratie sessies en cirkels die we regelmatig organiseren volgens het pay it forward principe. Houd de website van Feller Licht of mijn agenda in de gaten voor de laatste workshops.