Al een tijdje voel ik de roep van iets nieuws. Iets dat ik met mijn hoofd nog niet helder krijg maar al wel helder voel. Een liefdevolle & sterk trekkende kracht voorwaarts.
En tegelijkertijd voel ik de zuigende kracht van het bekende oude. Een net zo sterk trekkende kracht achterwaarts. Naar dat wat was, wat eens werkte & daarmee veilig is voor mijn brein.
Misschien herken je het wel in je eigen leven. Er wil wat anders & tegelijkertijd blijft het oude vertrouwde trekken. En weet je ook niet precies wat er dan wil.
In mijn persoonlijke wereld zie ik het weerspiegeld in mijn overweging om voor een deel weer in loondienst te gaan werken. Daarover plaatste ik een stuk op LinkedIn. Over hoe gelukkig ik me voel bij het uitoefenen van het ambacht van coachen & begeleiden. Hoe blij ik ben dat ik daar vol voor heb durven kiezen, na een lange carrière in het bedrijfsleven. Hoe dankbaar ik me voel dat ik getuige mag zijn van de vele persoonlijke transformaties. En ook hoe eenzaam ik het ondernemen soms vind & hoe ik het werken in teamverband mis.
Aan de vele reacties - waarvan veel van mede ondernemers - merkte ik dat het speelt & raakte. Herkenbaar & dapper dat je dit deelt... Zonde, we hebben juist eigen wijze mensen nodig... & Is het keuze uit angst, wat zou liefde doen?
Het maakte dat ik even stil bleef staan op de brug die ik aan het oversteken was. De brug tussen een volgende moedige stap in mijn ondernemersreis en het oude vertrouwde van werken in loondienst. Want ergens voel ik ook, dat wanneer ik gedeeltelijk terug in loondienst stap, mijn onderneming geen ruimte krijgt om verder te groeien. En het daarmee lastiger wordt mijn missie 'bezield leven & werken voor iedereen' uit te voeren.
Het niet weten
Het midden van de brug vraagt me om in het niet weten te stappen. Om van daaruit af te stemmen op mijn eigen wijsheid, op de stem van mijn ziel, op mijn intuïtie. To practice what I preach.
Want heel eerlijk. Die oproep om weer gedeeltelijk in loondienst te gaan werken. Die komt vanuit mijn hoofd. Vanuit ego. Vanuit angst. Ondanks de intentie om mijn ziel op de bestuurdersstoel te zetten, had mijn hoofd het stuur weer even overgenomen. En dat werkt niet meer. Niet voor mij. En misschien ook niet meer voor jou.
Zoals één van mijn mentoren deze week nog een keer bevestigde: het gaat niet om wat jij [het ego] wil maar om wat er [vanuit de bron] wil.
Dus vroeg ik mijn ziel weer plaats te nemen in de bestuurdersstoel. Bedankte mijn hoofd voor alle goedbedoelde zorgen en liet hem zijn eigen plek innemen. Zoals Einstein ons al meegaf voor deze tijd:
The intuitive mind is a sacred gift and the rational mind is a faithful servant.
We have created a society that honours the servant and has forgotten the gift.
Tijd om te herinneren. Om naar mijn intuïtie, de stem van mijn ziel te kunnen luisteren zocht ik de stilte op met de vraag Wat wil er?
Voor wat extra ondersteuning maakte ik een Soul Journey. Daarin kreeg ik een helder beeld & een volgende stap door. Geen eenvoudige stap. Het vraagt vertrouwen op het onbekende & toch voelde het licht. Daarover binnenkort meer.
Dit thema - op de brug tussen oud & nieuw - toont zich niet alleen in mij maar ook in het collectief. In de chaos voordat het nieuwe kan ontstaan. Dikke kans dat jij hem ook ervaart in jezelf. Op jouw eigen manier.
Kun je wel wat support gebruiken om over de brug, door de chaos & het niet weten te navigeren? Om je af te stemmen op je ziel, op wat er wil ? Beluister dan hier de gratis mini Soul Journey.
Wil je liever samen de tijd nemen om te ontdekken wat er wil voor jou? Boek dan hier jouw online verhelder sessie. Met code ZIEL ontvang je nu tijdelijk 25% korting. Want we hebben alle wijze zielen nodig. Juist nu.